Mijn naam is Anika en ik ben 40 jaar. Vanaf jonge leeftijd schrijf ik al verhalen. Eerst nog in schriftjes, later op de computer. Op de middelbare school was ik erg actief voor de schoolkrant en het ouderblad. In diezelfde periode begon ik te schrijven voor de plaatselijke krant FlevoPost op de jongerenpagina JoJo (Jonge Journalisten). Dit heb ik maar liefst 12 jaar met heel veel toewijding en plezier gedaan. Naast verhalen ben ik me ook gaan toeleggen op andere gebieden. Inmiddels heb ik al flink wat columns/blogs, reportages, recensies en andere artikelen op mijn naam (Anika Rooke) staan.

Schrijven is mijn grote passie en een geweldige uitlaatklep. Eind 2011 vond ik het tijd worden om een gedeelte van mijn werk voor het grote publiek zichtbaar te maken door een eigen website te beginnen.

Op mijn 18e werd, na een lastige pubertijd, de diagnose borderline persoonlijkheidsstoornis gesteld. Ik werd in augustus 2001 opgenomen in een kliniek en sindsdien ben ik in therapie om beter te leren omgaan met mijn stoornis. Het gaat nu gelukkig een stuk beter dan vroeger, maar het blijft een uitdaging. In de zomervakantie van 2012 ben ik met afscheid gegaan bij mijn deeltijdtherapie. Daar heb ik ontzettend veel geleerd. Vervolgens heb ik nog vier jaar individuele therapie gehad. Momenteel zie ik mijn GGZ-POH op ambulante basis.

Van maart t/m juli 2012 heb ik voor het landelijke tijdschrift Mijn Geheim de lezeressencolumn mogen verzorgen. Mijn borderline persoonlijkheidsstoornis staat hierin centraal. De columns zijn openhartig, eerlijk, confronterend en onder het kopje Mijn Geheim te vinden. Begin 2017 zijn deze columns door de website Proud2Bme opnieuw eens per week gepubliceerd en dat leverde (wederom) veel herkenning op van mensen die met dezelfde klachten rondlopen.

Van 2013 tot begin 2016 ben ik weer actief voor Mijn Geheim geweest. Deze levensverhalen zijn allemaal op mijn website terug te lezen. Dit geldt ook voor mijn artikelen die ik als vrijwilligster/redacteur voor Stichting Borderline schrijf. Daarnaast blog ik regelmatig over de ‘making of’ van mijn boek, mijn leven met borderline en over het gemis van mijn veel te vroeg overleden moeder.

Van september 2019 t/m oktober 2021 ben ik één van de trotse ambassadeurs van Samen Sterk zonder Stigma geweest. Doodzonde dat deze fantastische organisatie geen verdere subsidie kreeg en daardoor noodgedwongen moest stoppen. In 2022 zijn we als ambassadeurs bij MIND ondergebracht en daar voel ik me ook erg op mijn plaats.