Mijn Geheim columns

Anika Rooke durft weer vooruit te kijken

‘Mijn vrijwillige opname in de kliniek heeft mijn leven gered’, zegt Anika Rooke. Ze heeft borderline en schrijft hierover columns in het landelijke tijdschrift Mijn Geheim. Gisteren verscheen de eerste aflevering van haar hand. ‘Mensen krijgen een kijkje in mijn leven en zien welke strijd ik heb moeten leveren om zover te komen als waar ik nu ben. Ja, ik ben best een beetje trots.’

Door: Corinne Groenenberg

Haar achtste en laatste column eindigt Anika (29) hoopvol. ‘Ik heb er wel vertrouwen in dat ik het ga redden’, zegt ze. Ze voelt dat ze na twaalf jaar hulp van verschillende instanties op eigen benen kan staan en stopt daarom uiterlijk in juni met haar therapie. ‘Ik heb lang gedacht dat ik een hopeloos geval was. Nu weet ik dat ik er mag zijn.’

In haar columns beschrijft Anika hoe het is om een persoonlijkheidsstoornis te hebben. Ze is vaak depressief, heeft stemmingswisselingen en is soms extreem boos. Er zijn periodes geweest waarin ze een einde aan haar leven wilde maken. ‘Ik had een ontzettend negatief zelfbeeld en beschadigde mezelf’, vertelt ze. De resultaten ervan zijn nog steeds zichtbaar.

‘Jezelf opzettelijk beschadigen is voor veel mensen onbegrijpelijk en confronterend. Ik beschadigde me uit diepe zelfhaat. Het was mijn manier om mezelf te straffen. Ik deed het gewoon en voelde er op dat moment weinig van. Bovendien dacht ik niet na over de gevolgen’, zegt ze. ‘Ik kan me nog steeds voorstellen dat ik het opnieuw zou kunnen doen. Soms gebeurt dat ook. Op een zwak moment. Als ik het echt even niet meer zie zitten.’

Vroeger schaamde Anika zich voor de littekens. ‘Ik had het idee dat iedereen van mijlenver mijn verwondingen zag en me veroordeelde. Ik kleed me nog steeds passend, afhankelijk van waar ik die dag heen ga. Thuis zal ik eerder korte mouwen dragen dan bijvoorbeeld op mijn werk. Ik ben er tegenwoordig eerlijk over en ik merk dat mensen er dan minder van schrikken, maar blijft wel een lastige kwestie. Gelukkig zijn mijn wonden redelijk goed geheeld.’

‘Met de columns wil ik aan andere mensen met een persoonlijkheidsstoornis laten zien dat er hoop is. Als je je er maar hard genoeg voor inzet en continu de strijd blijft aangaan. Borderline houd ik mijn hele leven. Toch is de stoornis de laatste tijd iets meer naar de achtergrond verschoven. Ik heb het afgelopen jaar zoveel bijgeleerd en kan nu meer weerstand bieden tegen oud gedrag. Een terugval ligt echter altijd op de loer, maar ik heb wel het gevoel dat ik een goede basis heb gelegd om verder te kunnen. Mede dankzij alle steun die ik van familie en vrienden heb gehad. Ik wil niet eeuwig dat zielige borderlinemeisje blijven. Ik durf weer vooruit te kijken.’

Anika is perfectionistisch. Zo stortte ze zich vroeger volledig op school en wilde later beroemd worden. Op dit moment lukt het haar nog niet om betaald te werken en een opleiding volgen levert door haar perfectionisme zoveel stress op, dat ze dit uit haar hoofd heeft gezet. Wel doet ze vrijwilligerswerk bij een peuterspeelzaal. Ook heeft ze weer ambities. ‘Ik wil heel graag een boek schrijven en zou het liefst freelance voor tijdschriften als Mijn Geheim willen werken’, zegt ze.

Jarenlang scheef ze artikelen voor de JoJo (jongerenpagina) in deze krant. ‘Hier heb ik mijn basis gelegd. De verhalen die ik schreef waren een uitlaatklep. Ik ben er heel trots op dat ik zoveel mooie artikelen heb mogen schrijven.’

In 2001 werd Anika opgenomen in een kliniek. Daarbij nam ze de belangrijkste beslissing in haar leven. Ze wilde namelijk leven. Die totale wanhoop van toen, de ontreddering en de ongekende angst dat het nooit meer beter zou worden, heeft nu plaats gemaakt voor hoop. ‘Uiteindelijk moet je er zelf iets van maken en je leven zo inrichten dat je het minst gehinderd wordt. Voor mij betekende dat een lange zoektocht.’

Nadat de columns in Mijn Geheim hebben gestaan, zijn ze ook na te lezen op AnikaRooke.nl.

Column 1: Een moeilijke keuze (teaser)

‘Zo’n elf jaar geleden maakte ik de moeilijkste beslissing uit mijn leven. Ik liet me opnemen in een kliniek voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Ik was 18, had net mijn vwo-diploma behaald en zag het leven niet meer zitten. Terwijl mijn klasgenoten genoten van een extra lange zomervakantie, zat ik in de laatste fase van een acute deeltijdbehandeling in Ermelo. De psychiater daar stelde zonder twijfel de diagnose ‘borderline’ vast. Hoewel ik niet graag gelabeld word, was ik blij. Eindelijk was daar het bewijs dat ik geen aansteller was, maar dat mijn vele klachten toegeschreven werden aan een persoonlijkheidsstoornis. Puzzelstukjes vielen hierdoor op hun plek; de hevige depressies, het destructieve gedrag, de extreme boosheid, de vele stemmingswisselingen en het constante gevoel van leegte waren allemaal symptomen.’ Zo begint de eerste column van Anika, die vanaf gisteren in Mijn Geheim te lezen is.

Borderline
Borderline is een persoonlijkheidsstoornis die zich kenmerkt door een aanhoudend patroon van instabiele relaties, een instabiel zelfbeeld, instabiele emoties en een sterke impulsiviteit. De stoornis uit zich in de vroege volwassenheid in verschillende situaties. Men heeft een aanhoudend sterk instabiel zelfbeeld of een negatieve eigenwaarde en probeert verwoed werkelijke of ingebeelde verlating te voorkomen. De persoon is impulsief op minimaal twee terreinen die mogelijk zelfbeschadigend zijn (bijvoorbeeld met geld smijten, seks, drugs- of alcoholmisbruik, gevaarlijk rijden, te veel of te weinig eten). Hij of zij kan suïcidaal, kan zichzelf beschadigen/verminken of dreigt hiermee, is instabiel door wisselende stemmingen (bijvoorbeeld intense episoden van woede, irritatie of stress, die meestal enkele uren duren en zelden langer dan een paar dagen). Iemand met borderline heeft vaak een chronisch gevoel van leegheid en stress kan paranoïde ideeën veroorzaken.

Verschenen in de FlevoPost in 2012
Foto FlevoPost (Lelystad): Fotostudio Wierd