Ik keek halsreikend uit naar de kerstvakantie. Even helemaal niks doen. Tegelijkertijd wist ik ook dat juist in dit gegeven het gevaar schuilde. Voor iemand met een getroubleerd hoofd zoals ik is de structuur loslaten uiteindelijk funest. Maar in mijn absolute overtuiging zou ik de man met de hamer nu echt wel zien aankomen en de slag kunnen afwenden. Terwijl het bed weer mijn beste metgezel werd, kwam de klap toch als een verrassing. En dat terwijl mijn directe omgeving al een paar dagen eerder fijntjes opmerkte dat ik me in de gevarenzone bevond. Was ik dan weer zo blind geweest?

Maar het is januari en dus het moment van de goede voornemens. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Inmiddels ben ik weer hersteld van mijn kortstondige depressie en kloppen mijn dromen weer voorzichtig op de deur. Eentje daarvan is overduidelijk het verwezenlijken van mijn boek. Door mijn perfectionisme en faalangst blijkt dit toch echt wel erg lastig te zijn. Ik blijf veel hangen in het keer op keer redigeren van dezelfde hoofdstukken, om vervolgens gefrustreerd de laptop dicht te klappen. Dat schiet natuurlijk niet op. Waarom is het zo moeilijk om eerst een ruwe versie te schrijven en pas daarna in te zoomen op de details? Wat dat betreft word ik wel eens moe van mezelf.

Ook de frequentie van het schrijven kan beter. Ik kan wel blijven verlangen naar mijn toekomstige boekpresentatie en de lezingen die ik daarmee over borderline wil gaan geven, maar dan moet ik ook echt aan de bak. Een boek komt niet aanwaaien, het is hard werken. Blijven jammeren dat het nu nog niet perfect is, levert geen enkele letter op papier op. En dat terwijl ik heel duidelijk heb wat ik wil.

Wat me ook sterkt in de overtuiging dat mijn boek er moet komen, zijn de vele reacties die ik nu krijg op mijn 8-delige columnreeks die ik eerder voor het tijdschrift Mijn Geheim schreef. Inmiddels worden ze momenteel wekelijks op de website en Facebookpagina van Proud2BMe gepubliceerd, omdat ze nog net zo actueel zijn als een paar jaar terug. Mijn stukken over het leven met borderline leveren heel veel herkenning op en de behoefte om met iemand te praten die ‘hetzelfde’ heeft en het begrijpt. Thema’s als driftbuien, zelfbeschadiging, depressie, therapie en suïcidaliteit blijven toch een beetje in het taboeachtige verdomhoekje zitten. Veel te lastig om over te hebben en dat terwijl er zoveel mensen rondlopen die worstelen met onder andere bovengenoemde onderwerpen.

Het schrijven van deze maandelijkse blogs over de voortgang van mijn boek dwingt me ook steeds weer eerlijk naar mezelf te kijken en me niet gek te laten maken door alle irreële gedachten die gedurende de dag door mijn hoofd schieten. Ik weet dat ik kan schrijven, dus vooruit met de geit! Dat wordt mijn motto voor 2017!