Als…

Als ik de dingen niet meer weet,
als ik de dingen niet meer ken,
al dat ik weet meteen vergeet,
zodat ik onherkenbaar ben,
herinner mij dan, stralend in de zon,
hoe ik was toen ik nog alles kon.

 

Lieve mama,

Er gaat geen dag voorbij dat ik je niet mis. Soms kan ik geraakt worden door iets kleins en intens verdrietig worden. Dat zijn de moeilijkste momenten. Die zie je namelijk niet aankomen en treffen je als een mokerslag. De pijn die daar bij vrijkomt laat zich niet goed verwoorden. Het snijdt door mijn ziel en doet het leven even stilstaan. Jouw verjaardag en sterfdag zijn steevast momenten waarop ik weet dat die pijn komt en toch word ik er elke keer weer door verrast. Dat klinkt gek, maar de timing is altijd anders. Soms begint het al weken van tevoren, soms slechts enkele dagen eerder; nooit weet ik wat ik kan verwachten. De pijn staat, naast het verschrikkelijke gemis, voor alles wat we nog samen hadden kunnen doen als je niet ziek was geworden.

mg-1424-mijn-geheim-fotoshoot-anika-in-2014-met-foto-mama-2-staande-fotoMam, ik heb voor je gevochten. Met alles dat ik in me had en vaak zelfs ten koste van mezelf; je moest beter worden. Ik kon niet leven met de gedachte dat je zou sterven. Ik had je juist zo hard nodig. Ik was er nog helemaal niet klaar voor om op zo’n jonge leeftijd al zonder moeder verder te moeten. Bovendien wilde ik zo graag dat je zou zien dat ik niet meer dat suïcidale meisje was dat je ooit naar de kliniek had gebracht. Ik zal nooit weten hoeveel slapeloze nachten en hoeveel verdriet je om mij hebt gehad. Je praatte er niet veel over, maar dat het je in elke vezel van je lijf raakte, was overduidelijk. Nog geen twee jaar na mijn ontslag uit de kliniek deed de M.S. haar intrede en stortte mijn wereld weer in.

Weet je mam, je zou me nu eens moeten zien. Ik denk dat je zo trots op me geweest zou zijn. Ik ben in zoveel opzichten gegroeid en heb me ontwikkeld tot een sterke, moedige vrouw die weer durft te proeven aan het leven. Ik kan zelfs weer geluk voelen. Allemaal dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden. Ik had het zo graag met je willen delen.

Vandaag zou je 57 jaar zijn geworden. Een feestelijke dag. In plaats daarvan dringt de bittere realiteit door; de telling is jaren geleden al gestopt. Toch staat er een prachtige bos roze rozen naast jouw foto. Bovendien zal deze dag zal niet onopgemerkt voorbij gaan. In de nieuwe Mijn Geheim, die erg symbolisch vandaag op jouw verjaardag verschijnt, staat mijn verhaal over jou. Het vertelt over het immense gevecht tegen de M.S.. De strijd die we na zeven lange jaren op alle fronten verloren, maar die we in ons hart hebben overwonnen. Jij leeft voort, lieve mama, zolang ik leef. Ik hou van je met alles wat me lief is. Jij zal nooit vergeten worden.

Heel veel liefs,
Je oudste dochter