Op 1 maart is het Self Injury Awareness Day (SIAD) en wordt er internationaal aandacht geschonken aan zelfbeschadiging in de breedste zin van het woord. SIAD bestaat inmiddels al meer dan zeventien jaar en is wereldwijd erkend. Helaas blijft zelfbeschadiging een moeilijk bespreekbaar onderwerp. Voor veel mensen is het niet te begrijpen dat gevoelens en gedachten zo ondragelijk kunnen zijn dat zelfbeschadiging de enige oplossing is. Het is dan ook vaak lastig om begrip en een luisterend oor te vinden, waardoor zaken als eenzaamheid, isolement en lijden in stilte (onnodig) lang voortduren. Overal in de wereld strijden mensen zoals ik nog elke dag voor erkenning en aandacht.

De Landelijke Stichting Zelfbeschadiging (LSZ) vat heel treffend samen wat zelfbeschadiging inhoudt: ‘Het is een copingsmechanisme en het heeft een signaalfunctie voor onderliggende problematiek.’ Niet meer, niet minder.

Dit jaar draag ik mijn steentje bij door aan een oproepje van de LSZ gehoor te geven en in korte video te vertellen wat er met mij gebeurt als de emmer overloopt. Ergens vind ik dat erg spannend, anderzijds is het een thema dat zo nauw verbonden is met mij dat ik er wel degelijk iets over kwijt wil. Met deze video – waarin naast lotgenoten ook bondgenoten, werkgevers en hulpverleners te horen zullen zijn – wil de LSZ meer bekendheid geven aan zelfbeschadiging. Ik ben benieuwd of ik op 1 maart terug te vinden ben in de video. Zou wel heel tof zijn…