Mijn exclusieve, laatste blog voor de website Proud2BMe over het leven met een borderline persoonlijkheidsstoornis en hoe goed het nu met mij gaat, had ik nog niet op mijn Facebookpagina gedeeld of vier uur later leek alles wat ik eerder geschreven had een leugen te zijn. Nou ja, dat is misschien iets te kort door de bocht, maar op dat moment voelde het wel zo. Daar stond ik dan – midden in de nacht – met een mes in mijn hand en helemaal de weg kwijt. Er was even niets meer over van die jonge, sterke, strijdlustige vrouw die haar emoties redelijk goed kon reguleren, van structuur en regelmaat opbloeide en toekomstdromen had. Terwijl de ene na de andere hartverwarmende reactie op mijn blog binnenkwam, zat ik gevangen in mijn hoofd en kon ook de oxazepam een verdere escalatie niet meer voorkomen. En zo belandde ik om 02:00 uur ’s nachts op de huisartsenpost met een flinke snijwond die gehecht moest worden.

De volgende dag voelde ik me leeg en schuldig ten opzichte van mijn naaste omgeving. Voor hen was deze gebeurtenis een duikeling terug in de tijd die vooral veel pijn deed en tegelijkertijd herinnerde aan nog meer narigheid. Dat pad wilden ze nimmer meer bewandelen en dat kreeg ik ook duidelijk te horen. Terwijl de wond langzaam heelde, pakte ik mezelf weer bij elkaar en stond op. Eén misstap betekende niet gelijk het einde van de wereld – wel een extra litteken.

Ik ben niet meer dat tienermeisje dat zich sneed bij elke tegenslag of heftige emotie. Toch blijft zelfbeschadiging een rol in mijn leven spelen, ook al zijn we inmiddels vele jaren verder. In mijn boek besteed ik daar natuurlijk aandacht aan. Sterker nog, ik heb deze recente gebeurtenis onlangs in zes kantjes scène voor scène uitgewerkt. Niet alleen mijn gevoelens, maar ook die van mijn dierbaren komen ruimschoots aan bod en daarbij heb ik mezelf niet gespaard. De toekomstige lezer mag daar zijn of haar conclusies uittrekken.

Natuurlijk realiseer ik me dat zelfbeschadiging geen gezond gedrag is. Het is ook niet iets wat je ‘even’ tijdens de lunch op school of op je werk bespreekt. Is het uit te leggen dat je jezelf moedwillig stukmaakt als de emmer overloopt? Lastig, maar in mijn lichaam snijden is voor mij dé manier om uiting te geven aan de bijna ondragelijke innerlijke worsteling die door triggers als afwijzing en niet gezien te worden kunnen ontstaan. Ik snij niet om aandacht te krijgen of mensen te manipuleren; ik snij om te overleven als het me allemaal teveel wordt en ik niet meer in staat ben om mezelf op een verantwoorde manier te helpen. Daarbij wil ik wel de kanttekening maken dat ik mezelf nog maar vrij weinig verwond. Door de jaren heen heb ik echt wel geleerd dat er andere mogelijkheden zijn. En toch, als ik heel erg overstuur ben, de realiteit uit het oog verlies en vervolgens dat oergevoel van zelfhaat in alle hevigheid omhoog komt zetten… Tja, dan is mezelf snijden het enige dat helpt om weer terug in het hier en nu te komen, met alle schade die dat met zich meebrengt.

Ben ik daar trots op? Nee, natuurlijk zou ik graag zonder deze (extreme) woedeaanvallen en de gevolgen ervan willen leven, maar inmiddels heb ik wel geaccepteerd dat het bij me hoort en dat eens in de zoveel tijd ‘ontploffen’ niet fijn is, maar wel weer voor een lange periode voldoende lucht en stabiliteit geeft. Wellicht komt er ooit een dag dat ik het zonder zelfbeschadiging afkan, maar ook als dat niet lukt, durf ik wel te stellen dat ik gelukkig ben.

Op 1 maart is het Self Injury Awareness Day (#SIAD) en wordt er internationaal aandacht geschonken aan zelfbeschadiging in de breedste zin van het woord. Dit is mijn bijdrage.