Mijn vader vraagt met enige regelmaat of dat boek van mij er ooit echt gaat komen. Hij ziet mijn dagelijkse worsteling en hoort de laatste tijd best vaak dat ik te moe ben om te schrijven of niet goed genoeg in mijn vel zit. Op die lastige dagen neemt ook de twijfel bij mezelf toe. Zal ik ooit in staat zijn om mijn levensverhaal helemaal op papier te krijgen? Ik wil het zo graag, maar tegelijkertijd is de storm in mijn hoofd vaak zo heftig dat het me belemmert om ook maar een alinea te schrijven.

De afgelopen twee maanden zijn wisselvallig geweest. Weinig geschreven, me veel rot gevoeld en twee keer aan zelfbeschadiging toegegeven. Niet echt een geweldig voorbeeld, vooral omdat ik vanaf juli start met het geven van lezingen over het leven met borderline. Kun je je levensverhaal vertellen als je zelf nog af en toe zo diep kan zitten? Inmiddels ben ik tot de conclusie gekomen dat ik dat wel degelijk kan. Het geeft bovendien de realiteit weer; ook na zestien jaar therapie is elke dag een uitdaging. Soms verval ik in oud gedrag, maar altijd klim ik (soms met behulp van mijn man en familie) weer uit dat dal en pak ik de volgende horde. Ik ben een vechter. Daardoor heb ik overleefd. Die mentaliteit is hopelijk sterk genoeg om ook mijn boek uiteindelijk op de markt te brengen en iets terug te geven aan mijn medestrijders; hoop, steun en herkenbaarheid.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat het schrijven van mijn boek zeker een paar jaar gaat duren. En dan heb ik het nog niet eens over het redigeren en vele andere zaken gehad. Ik wil de tijd nemen en vooral ook genieten van het hele proces, iets wat ik zeker de eerste hoofdstukken absoluut niet deed. Ik was toen nog zo bezig met hoe anderen het deden, bezocht allerlei schrijfworkshops en raakte steeds verder weg van de koers die ik zelf wilde varen. In mijn eerste blog schreef ik al dat ik terug moest naar ‘mijn basis’. Nu, een half jaar later durf ik met overtuiging te zeggen dat ik die gevonden heb, ondanks alle stemmingswisselingen. Ik vind het weer leuk om mijn (dagboek)aantekeningen door te spitten, volledig de regie te hebben over wat wel of niet in mijn verhaal komt en maak me niet meer druk om wat een ander ervan zou kunnen vinden. Ik betrap mezelf er de laatste tijd ook op dat elke keer als ik mijn laatst geschreven hoofdstuk teruglees, er een glimlach om mijn gezicht verschijnt; die is wie ik ben en waar ik voor sta. Met hart en ziel.

Wanneer mijn hoofd het toelaat, schrijf ik en fantaseer ik over de toekomst. Mijn eigen boek in de boekhandel te zien liggen, lijkt me het mooiste wat er is. Zo ver is het nog lang niet, maar het geeft wel een doel. Ik ben ervan overtuigd dat ik met mijn levensverhaal anderen kan inspireren. En natuurlijk vlieg ik ook nog wel eens uit de bocht, maar dat maakt me alleen maar echter. Ik zal nooit genezen van mijn borderline persoonlijkheidsstoornis, maar ik heb de kracht, handvatten en ambitie om het niet meer mijn leven te laten regeren. Dat heb ik lang genoeg gedaan en bracht me aan de rand van de afgrond. Met ‘simpele’ zaken als regelmaat en structuur kom ik zoveel verder, al blijft in de ochtend opstarten mijn grootste uitdaging.

Dat boek van mij gaat er echt komen; het gaat hoogstens iets langer duren. En als het ooit zo ver is, hoop ik mijn trouwe volgers iets te geven dat hen weer een stapje verder helpt in hun (therapie)proces. Samen komen we er wel!