2001 was verreweg het slechtste jaar uit mijn leven tot dusver. Zoals ik al eerder verteld heb ging het toen absoluut niet goed met mij. Ik was 18, depressief, suïcidaal, beschadigde mezelf en had vreselijke woedeaanvallen. De GGZ en crisisdienst maakten hun entree, ik slikte verschillende soorten pillen en het was een klein wonder dat ik mijn eindexamens met een gemiddelde van een zeven afsloot. Ik had mijn vwo-diploma op zak, maar in plaats van door te stromen naar een nieuwe studie, werd ik opgenomen in een gespecialiseerde kliniek voor mensen met een persoonlijkheidsstoornis. Bij de intake was de diagnose borderline namelijk al duidelijk naar voren gekomen.

Over de maanden voorafgaand aan mijn opname deed ik uitgebreid verslag in mijn dagboek. Ook vertelde ik over de warme band die ik met mijn leraar Duits en de leerlingenbegeleider had. Na mijn diploma-uitreiking moest ik ze definitief loslaten en dat deed best veel met me. In de turbulente jaren die volgden heb ik nog regelmatig aan ze gedacht.

Begin 2018, zo’n 17 jaar later, vond ik de tijd rijp om nog eens contact met hen allebei op te nemen. Reuze spannend natuurlijk. Zouden ze überhaupt nog weten wie ik ben? Mijn twijfels waren totaal ongegrond; mijn leraar Duits mailde onmiddellijk terug met: ‘Meid, hoe zou ik je kunnen vergeten?’ en de leerlingenbegeleider beantwoordde mijn berichtje met: ‘Natuurlijk herinner ik me jou en je strijd nog.’ Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap. Ze wilden me allebei graag ontmoeten en zo begon mijn trip down memory lane.

Mijn voormalige leraar Duits zocht ik op mijn oude middelbare school op. Wat gek om mijn fiets tussen al die honderden andere fietsen neer te zetten en naar de ingang van de school te lopen, deze keer zonder rugzak vol boeken. Nog gekker was dat er op wat nieuwe kleuren op de muur na weinig veranderd was. Mijn leraar Duits stond me al met open armen op te wachten en zijn oprechte knuffel maakte meteen een einde aan mijn zenuwen. We hebben bijna twee uur met elkaar zitten kletsen in het lokaal waar ik vroeger zoveel gesprekken met hem heb gevoerd. Ook zat ik op dezelfde plek; vooraan in het midden. Het was heel fijn om nog eens samen door de tijd te gaan en hij complimenteerde me meerdere malen op de ontwikkeling die ik heb doorgemaakt en dat hij het weerzien zo ontzettend leuk vond.

Met mijn vroegere leerlingenbegeleider ben ik wezen lunchen. Ook dat was een bijzondere en mooie ontmoeting. De klik van toen was er nog steeds en dat was leuk om te ontdekken. Ruim drie uur hebben we de tijd genomen om bij te praten en herinneringen op te halen. Inmiddels zijn we vrienden op Facebook en volgen we elkaar bij noemenswaardige gebeurtenissen. Prachtig dat dat gewoon nu kan.

Het schrijven van mijn levensverhaal gaat gestaag verder en door het contact met deze ‘oude bekenden’ heeft de inhoud wel een extra dimensie en waarde gekregen. Ik hoop dat de lezers dat in de toekomst tussen de regels door zullen lezen. Hoe zwaar en zwartgallig het jaar 2001 ook was, het heeft me uiteindelijk wel weer verder gebracht!