10 maart 2011 – 10 maart 2021

‘Everybody wants some kindness, everybody needs a break 
We all need a shinin’ star when things get hard to take 
So tonight we’re gonna wish upon a star 
We never wished upon before’

(Bryan Adams – ‘Star’)

Lieve mama,

‘Star’ van Bryan Adams was jouw lievelingsliedje. Ik draai het sindsdien grijs en moet dan vaak huilen. Je voelt op zo’n moment zo ontzettend dichtbij, bijna tastbaar. Dat vind ik fijn, al doet het ook best pijn. Ik zou nog zo graag je stem horen, je hand vastpakken of zelfs samen naar GTST kijken. Ik zou alles doen, als je maar terugkomt. Een beetje moeder-dochter tijd claimen waar ik zo naar snak en wat al zo lang geleden is…

Tien jaar, mam. Vandaag is het precies tien jaar geleden dat jij jouw laatste adem uitblies na een verschrikkelijk ziekbed. Jouw lichaam en geest waren niet bestand tegen de verwoestende uitwerking van Multiple Sclerose (MS) en alles ging kapot. Ik vraag me af of het alleen de progressieve vorm van de MS was of dat er nog meer speelde. Een antwoord zal ik daar nooit op krijgen, maar jouw aftakeling tot kasplantje was hartverscheurend, verschrikkelijk, onmenselijk en bovenal zo verdomde oneerlijk. Waarom jij? Waarom?

Ik herinner me de achttien uur dat wij bij jouw sterfbed in het verpleeghuis waakten nog als de dag van gisteren. Wat we zeiden, wat er op de televisie was, hoe we huilden en lachten en wat we aten. Na jouw overlijden overheerste vooral het gevoel van opluchting. Opluchting dat jouw lijdensweg gestopt was en je hopelijk op een betere plek weer de mama kon worden waar wij zo gek op waren.

Het klinkt misschien gek, maar elk jaar dat ons verder van elkaar scheidt, wordt het moeilijker om sterk te blijven. Het gemis is zo groot geworden, zeker met alle mijlpalen die zonder jou voorbijgaan, dat er weinig voor nodig is om in tranen uit te barsten. Zelfs op de gekste momenten. Het is niet makkelijk om die pijn altijd mee te dragen, aan de andere kant is die verbinding met jou zó puur en zó ontzettend waardevol. Ik wil dat gevoel nooit verliezen.

Weet je mam, je bent inmiddels oma van drie prachtige, levendige en lieve kleinkinderen. Lien en ik fantaseren vaak hoe jij als oma zou zijn. Zou je een oppasdag hebben, nog steeds in ons ouderlijk huis wonen en jouw hekel aan zwembaden overboord gooien als we met z’n allen een dagje uit gaan? Wat ik wel zeker weet, is dat je apetrots zou zijn op deze drie kanjers en jouw liefde voor hen geen grenzen zou kennen. Voor Lien is het onverteerbaar dat jij haar kinderen niet ziet opgroeien, tegelijkertijd gaat ze wel verder met haar leven. Ik doe dat ook. Jij bent en blijft een onderdeel van ons leven, we hebben immers maar één iemand die de naam mama mag dragen. 

Vanaf vandaag ben je met dubbele cijfers van ons gescheiden. Ik heb al maanden tegen dit moment opgezien en toch moet ik hem ondergaan. Ik weet dat ik het kan! En vanavond zal ik naar jou zwaaien, naar die fonkelende ster aan de hemel en voelen dat jij bij mij bent. 

Lieve mama, ik hou zielsveel van jou. Je hebt voor altijd een speciaal plekje in mijn hart. Voor nu en over honderd jaar. 

Dikke kus!
Je oudste dochter