Kortsluiting

‘Ik wil niet dat je gaat.’
Mijn stem klonk uitermate koel. Ik liet mijn rechtervoet expres op het gaspedaal van zijn zwarte Peugeot 206 rusten en hoorde het stationaire toerental vrijwel meteen omhoog schieten. Vervolgens schakelde ik in een keer van de derde naar de vijfde versnelling en bleef daarbij strak voor me uitkijken.
‘Je mag hier maar vijftig, hoor!’ was het enige dat hij zei.
Ik negeerde zijn opmerking en zag de snelheidsmeter al naar de tachtig wijzen.

‘Ik wil niet dat je met haar gaat.’
De kalmte, waarmee zojuist de woorden uit mijn mond waren gekomen, was verdwenen. Mijn vingers waren inmiddels zo strak om het stuur geklemd dat mijn knokkels wit begonnen te worden. Kon hij het nou echt niet begrijpen?

Ik ontmoette Bjorn een jaar geleden op een feestje van een vriendin. Hij was alles behalve onopvallend met zijn blonde haar, blauwe ogen en zichtbaar afgetraind lichaam. Een hunk, een lekker ding; zo zouden talloze opgewonden pubermeisjes hem omschrijven. Precies het type jongen dat je in een boyband zou kunnen aantreffen en die verreweg de meeste aandacht zou krijgen. Het type jongen, van wie ontelbare posters op volgepropte tienerkamers zouden hangen als hij inderdaad een beroemdheid zou zijn geweest.

Niet haalbaar, was mijn eerste gedachte toen onze blikken elkaar kort kruisten. Hij zat al in het tweede jaar van het HBO en daarbij kwam dat ik met mijn lichtblauwe spijkerbroek en simpele blouse niet in de buurt kwam bij zijn trendy kledingstijl.

Mijn vriendin Tanja kende Bjorn via haar oudere broer Wouter, die goed met elkaar bevriend waren en had hem zodoende op haar 18^e verjaardag uitgenodigd. Hoe dan ook, Bjorn bracht een zekere spanning mee het huis in. Zeker drie tot vier giechelende meiden draaiden de hele avond onophoudelijk om hem heen. Het was hilarisch, te meer, omdat hij weinig aandacht besteedde aan hun avances en aandachttrekkerij.

Zo rond enen vertrok hij met zijn beste kameraad naar de kroeg. Hij passeerde me, glimlachte en stopte een verfrommeld papiertje in mijn handen. Ik bleef beduusd achter, terwijl ik de hatelijke blikken van die vier barbiepoppen in mijn rug voelde prikken.

‘Ik ga alleen maar iets met haar drinken’, verbrak Bjorn de stilte, die bijna ondraaglijk was geworden.
Ik snoof, beet op mijn lip en voelde de spieren in mijn nek verkrampen.
‘En ga verdomme eens zachter rijden!’
Ik keek hem aan, drukte abrupt het rempedaal in en liet mijn snelheid naar zestig teruglopen. Bjorn begon er genoeg van te krijgen. De irritatie in zijn stem was duidelijk te horen. Ik, daarentegen, weigerde me erbij neer te leggen dat hij ‘gewoon even iets ging drinken’ met een jaargenote van hem, die er om bekend stond een enorme jongensgek te zijn. Bjorn zou niet de eerste zijn, die in haar zorgvuldig uitgekiende val zou lopen. En trouwens, hij kon toch ook met mij iets gaan drinken?

Bjorn en ik zaten sinds september 2004 op dezelfde HBO school in Zwolle. Hij zat inmiddels in het derde jaar van zijn studie Journalistiek, terwijl ik pas net kwam kijken. Ik deed SPH en hoewel de lesstof me gemakkelijk afging, interesseerde de opleiding mij allerminst. Ik wilde gewoon dichtbij Bjorn zijn. Ik kon geen kamer krijgen, vanwege de lange wachtlijsten en dus trok ik bij hem in. Hij had een kamer van vier bij drie meter in een studentenhuis in Assendorp en moest alle overige voorzieningen delen met drie andere studenten. Ik was op mijn beurt allang blij dat ik voorlopig bij hem kon wonen, hoewel het natuurlijk wel erg krap was. Regelmatig liet ik hem weten dat ik op kamers gereageerd had, maar dusver zonder resultaat. In werkelijkheid deed ik er geen moer aan. Ik vond het allemaal wel best en daarbij kwam dat ik Bjorn nu nog beter in de gaten kon houden. Een relatie met een populaire jongen bracht nu eenmaal aanvullende maatregelen met zich mee, daarvan was ik overtuigd.

‘Als jij naar haar toe gaat, pak ik je terug’, schreeuwde ik en parkeerde de auto langs de kant van de straat waar we woonden. ‘Ben ik niet leuk genoeg dat je zo vaak met anderen afspreekt? Nou? Zeg het dan, lafbek! Wat wil je dat ik nog meer aan mezelf verander?’

Bjorn stapte uit de auto, sloeg het portier dicht en liep met grote passen naar de voordeur van het studentenhuis. Hij ging nooit de confrontatie aan en dat maakte mij alleen maar bozer. Ik stoof de auto uit en achtervolgde hem tot aan zijn kamer.

‘Wil je grotere tieten?’ en ik rukte mijn gloednieuwe Espirit blouse open, zodat mijn beha zichtbaar was. ‘Nou?’
Bjorn rolde met zijn ogen en wendde zijn gezicht af. ‘Doe gewoon, Babet, ik word hier zo moe van.’ Hij draaide zich om en verliet de kamer weer.
‘Klootzak’, gilde ik met trillende stem en liet me toen op zijn bed vallen. De tranen brandden achter mijn ogen, maar ik probeerde ze te negeren. Niet veel later hoorde ik de voordeur dichtslaan.

Bjorn en ik hadden ons eerste afspraakje twee weken na het feestje van mijn vriendin. Ik had er dagen naar toe geleefd, maar toen het bijna zo ver was, werd ik toch een beetje bang. Wat moest deze jongen met mij als hij ook de knapste meiden kon krijgen? Bovendien hadden we op dat feestje geen woord gewisseld. Wat moest ik zeggen?

Speciaal voor deze avond had ik een nieuwe broek gekocht met een bijpassend fleurig, strak shirtje. Normaal droeg ik geen spijkerbroeken met uitlopende pijpen en shirtjes met V-halzen, maar ik wilde een goede indruk bij hem maken. De zwarte, leren puntlaarsjes leende ik van mijn zus, zonder dat ze daarvan op de hoogte was en ook de mascara plus de ogenschaduw nam ik mee. Toen ik in de spiegel keek, was het net alsof er iemand anders voor me stond. Alleen mijn donkerbruine haren had ik ongemoeid gelaten. Het zat zoals altijd in een rommelige staart.

Het eerste uur van ons afspraakje was een ramp. We zaten in een klein café, waar ik overigens nog nooit geweest was, en ik durfde bijna niks te zeggen. Bjorn probeerde het gesprek op gang te houden, maar mijn korte antwoorden maakten het hem erg moeilijk. Toen ik even naar het toilet ging, vlogen er meteen twee meiden op hem af. Ik had ze al aan de bar zien zitten en hun valse lach had me absoluut niet aangestaan.

Ik moest mijn zenuwen beter onder controle krijgen, wilde ik nog een kansje bij hem maken. Toch was dat niet gemakkelijk. Ik was in een omgeving waar ik anders nooit kwam en werd geconfronteerd met mooie, slanke leeftijdsgenoten, die alles leken te hebben wat ik niet had. Niet dat ik oerlelijk was, maar zij hadden gewoon dat beetje extra. Naar hen werd gekeken of gefloten als ze voorbij liepen. Zij kregen gratis drankjes aangeboden en de jongens stonden voor hen in de rij, terwijl ik nauwelijks opviel.

De minuten tikten langzaam weg. Ik had Bjorn al ruim tien keer gebeld, maar ik kreeg hem niet te pakken. Hij had zijn mobieltje vast en zeker uitgezet. Ik kreeg de behoefte om zijn hele kamer kort en klein te slaan. Zou hij nu gezellig bij die lellebel zitten en zich totaal niet meer om mij bekommeren?

Mijn eerste afspraakje met Bjorn eindigde met een zachte kus op mijn linkerwang. Hij zou me snel bellen. Blijkbaar had ik toch indruk gemaakt. Mijn bezoekje aan het toilet had de avond gered. Ik was zelfverzekerder teruggekomen en leidde deze keer het gesprek, iets dat Bjorn aangenaam verraste. Hij gaf antwoord op al mijn vragen en zo kreeg ik eindelijk een beeld van de jongen in dat mooie lichaam.

Bjorn was het enige kind van hardwerkende ouders. Zelf omschreef hij ze liever als ‘workaholics’. Hij was veel alleen thuis en leerde al vroeg zelfstandig te zijn. Soms zag hij zijn ouders enkel ’s avonds laat. Het gevolg was dat hij naast een hoge telefoonrekening regelmatig vrienden mee naar huis nam. Dan speelden ze urenlang de nieuwste computerspelletjes of keken naar horrorfilms. Daarnaast sportte hij drie keer in de week.

Op zijn dertiende kreeg hij zijn eerste echte vriendinnetje. Gedurende zijn tijd op de middelbare school volgden er nog vele anderen. In de zomervakantie, een maand voordat hij met zijn opleiding aan het HBO begon, verliet hij het ouderlijke huis en nam intrek in een kleine studentenkamer. Een bevrijding noemde hij dat. Het contact met zijn ouders verslechterde nog meer, maar dat deerde hem weinig. Een band had hij immers nooit echt met ze gehad. Hij studeerde, sportte veel, ging achter de meiden aan en was vaak in de kroeg te vinden. Nog geen paar maanden later ontmoette hij mij op het feestje van Tanja.

‘Eikel’, siste ik en gooide mijn mobieltje door de kamer. Hij nam expres niet op, dat wist ik zeker. Voor mij was de maat vol. Hij belazerde me. Dat was de enige verklaring. Waarom zou hij anders de laatste tijd zoveel weg zijn? Wat was ik dom geweest. Hoe kon dat me ontgaan zijn? Mijn maag kromp ineen en ik voelde me kotsmisselijk worden. Ik had hem verloren ondanks al mijn inspanningen.

Ik moest hem zien en wel nu. Ik trok mijn jas van zijn bureaustoel en sloeg de deur vervolgens keihard dicht. Buiten begon het al te schemeren. Ik wist niet precies waar Bjorn met die trien uithing, maar ik was vastberaden om hem te vinden.

Bjorn en ik waren net een week een stelletje toen hij me vertelde dat hij voor me was gevallen, omdat hij me zo gewoon had gevonden. Zo naturel en een tikje naïef. Ik was anders dan zijn vorige vriendinnetjes. Dat bedoelde hij positief, maar het stak. Ik was dolverliefd, maar ik had het gevoel dat ik toch niet goed genoeg voor hem was. En dus begon ik stapsgewijs te veranderen. Ik volgde het type meisje waar Bjorn gewoonlijk op viel en begon hen te imiteren. Dit leidde tot andere kleding, schoenen, kapsel, haarkleur, muzieksmaak en make-up. Bjorn liet me weten dat ik het niet voor hem hoefde te doen, maar hij gaf me wel keer op keer complimentjes. Dit was voor mij genoeg bewijs. En omdat ik altijd wel weer iets vond dat me ‘mooier’ zou maken, werd mijn uiterlijk een obsessie.

Na verloop van tijd had ik geen contact meer met mijn ‘gewone’ vrienden. Behalve mijn ouders, liet ik ook mijn zus vallen toen ze me vertelde dat ze zich zorgen om mij maakte. Zo raakte ik alle vertrouwde elementen uit mijn leven kwijt en verving ze door oppervlakkige contacten. Ik ging steeds meer aan Bjorn hangen en dat benauwde hem. Hij was gek op me, maar wilde ook tijd met zijn vrienden doorbrengen. Dat kon ik niet verdragen. Ik had alles voor hem over, maar hij blijkbaar niet voor mij. Mijn achterdocht groeide. Zijn vorige relaties duurden gewoonlijk hooguit een paar maanden. Hoe langer wij een stel vormden des te meer begon ik aan hem te twijfelen. De ruzies, die daaruit voortvloeiden, waren verschrikkelijk.

Ik wist maar al te goed dat Bjorn in mij de rust vond waar hij zo lang naar op zoek was geweest. Hij voelde zich op zijn gemak bij mij en hoefde niet constant te presteren. We hadden het leuk samen. Toch zocht ik elke keer naar bevestiging. Mijn wantrouwen zette onze relatie steeds meer onder druk.

Ik was al ruim een uur op pad, maar had Bjorn nog steeds niet gevonden. Mijn handen waren verkleumd en ook mijn gezicht voelde koud aan. Ik haatte de winter. Hoewel ik wist dat Bjorn nooit zo vroeg in de avond naar de kroeg ging, had ik toch een kijkje in zijn favoriete cafés genomen. Zonder resultaat natuurlijk. En dus ging ik nu met tegenzin naar het studentenhuis van die trien.

De straat waarin ze woonde, bleek niet ver weg te zijn. Ik liep langs de rijen woningen en gluurde naar binnen. Toen ik net de hoek om wilde gaan, deinsde ik terug. Mijn knieën werden week en ik hapte naar lucht. Hij liep daar…met haar. En ze kwamen mijn kant op.

Mijn angst werd de werkelijkheid. Dit moest afgelopen zijn. Ik schoot tevoorschijn en rende op Bjorn af. ‘Smeerlap’, gilde ik en met al mijn kracht duwde ik hem tegen de grond. Zijn achterhoofd sloeg gemeen tegen de stoeprand en hij bleef op straat liggen. ‘Kom dan, stoere jongen’, siste ik en schopte hem in zijn zij. Die trien begon op haar beurt tegen me te schreeuwen en knielde bij Bjorn neer. Hij bloedde. Dat zag ik nu pas.
‘Wat heb je gedaan?’ snikte ze. ‘Je moet hulp halen. Snel.’

Ik bleef onbeweeglijk staan. Steeds meer stoeptegels kleurden donkerrood. Het was alsof ik in een nare droom was beland, maar er niet meer uit kon ontsnappen. Ik was te ver gegaan.

Er verzamelde zich intussen een groepje mensen om Bjorn en die blonde trien, terwijl ik van een kleine afstand bleef toekijken. Mijn relatie met Bjorn kwam in vogelvlucht voorbij. De stemmen van de omstanders vervaagden, evenals hun wilde gebaren. En opeens, zonder het zelf goed te beseffen, draaide ik me om en vluchtte weg…

Nominatie Jonge Schrijversprijs 2005
Verschenen in de FlevoPost / JoJo in 2005
Tekening: Emiel Stevenhagen