10 maart 2011 – 10 maart 2015

Lieve mama,

Vandaag is het precies vier jaar geleden dat we voorgoed afscheid van jou namen. Enerzijds vraag ik me af waar de tijd is gebleven en anderzijds lijkt het nog maar zo kort geleden dat onze wegen zich van elkaar scheidden. Eén ding is onveranderd gebleven; het verschrikkelijke gemis van jou bij alles wat we doen. En toch, hoe pijnlijk het gemis ook blijft, het zorgt ook voor prachtige, memorabele momenten.

Zo zijn we afgelopen zondag weer naar het Leuvenumse bos geweest om jou te herdenken. Alsof je een handje hebt geholpen was het tevens de eerste aangename en vooral zonnige dag van 2015. De winterjassen waren voor de zomerjassen verruild en we hadden een groot picknickkleed bij ons.

boom-mama2-vier-jaar-laterFaye en Xavi hadden, inmiddels traditiegetrouw, allebei een bloem uitgekozen voor jou. Samen legden ze de bloemen onder de grote boom neer en stonden we met z’n allen even stil bij het feit dat jij er niet meer bent. Het was erg fijn om dat moment zo intens met elkaar te kunnen delen.

Het prachtige voorjaarsweer nodigde uit tot actie. De kinderen gingen met hun schepje en emmer spelen op de grote zandvlakte en wij besloten spontaan een potje te voetballen in het mulle zand. Dat was genieten. Na afloop hebben we samen een stroopwafel gegeten op het grote kleed en nog een stukje door het bos gewandeld dat al zo lang zoveel voor ons betekent.

Bij pannenkoekenhuis Hans & Grietje hadden we een late lunch en de kinderen waren helemaal in de ban van de geweldige entourage. Buiten was er ook vanalles te beleven en natuurlijk hebben we daar ook even tijd voor gemaakt. Onze laatste halte was de McDonalds voor een heerlijk ijsje.

Lieve mama, ik kan niet anders zeggen dan dat we deze dag met de volle honderd procent het leven gevierd hebben. Het ultieme cadeau wat we je hebben kunnen geven, denk ik. Als je ons bezig hebt gezien, dan weet je dat het goed zit.

Natuurlijk blijven er nog genoeg momenten die me op slag heel erg verdrietig kunnen maken, maar dat hoort nu eenmaal bij rouw. Het geeft ook weer de motivatie om iets van het leven te maken. Ik ben me de laatste maanden door therapie zo aan het ontwikkelen dat vandaag een passend moment is om afscheid te nemen van de oude Anika. Geen zorgen, mijn kwaliteiten blijven behouden, maar het voornaamste is dat ik niet meer boos ben. Niet meer op mezelf, de wereld of wie dan ook. Ik leer mezelf lief te hebben en kijk met andere ogen naar de gebeurtenissen uit mijn leven. Wat een verrijking. Ik had nooit gedacht zo ver te kunnen komen en nu ik nog volop in beweging ben, ligt er al een scala aan mogelijkheden op me te wachten als mijn proces voltooid is. Ik ben er klaar voor!

Bij verandering hoort ook afscheid nemen van oude gewoontes. Tijdens jouw ziekbed en na jouw overlijden heb ik heel erg de behoefte gevoeld om mijn emoties op papier te zetten en met anderen te delen. Dat heeft me ontzettend geholpen, maar ook die behoefte is afgenomen. Papa zei laatst nog: ‘Je kunt het ook doodschrijven.’ En dat klopt. Mijn gewoonte om steevast twee keer per jaar (op jouw sterfdag en jouw verjaardag) een column te plaatsen komt daarom ook te vervallen. Natuurlijk zullen beide dagen altijd lastig en extra verdrietig blijven, maar de noodzaak om het juist op die dagen te willen uiten is er niet meer. Daarmee zeg ik niet dat ik je nooit meer zal schrijven, maar dat weet je vast wel.

Mam, je leeft voort in mijn hart. En door middel van alle verhalen, herinneringen en anekdotes blijf je toch in leven. Als ik al mijn bezittingen zou kunnen opgeven om jou weer gezond en wel bij me te kunnen hebben, zou ik dat onmiddellijk doen. Jij had er nog gewoon moeten zijn, dat zal altijd als een paal boven water blijven staan. Maar ook daar kan ik wel tot in lengte van dagen boos over blijven, het helpt me alleen niet verder. Sterker nog, het zal een verbitterd mens van me maken, iets wat jij absoluut niet zou willen. Iedereen krijgt z’n portie in het leven en de kunst is om er toch nog iets moois van te maken. Jij was daar een groot voorstander van en wees me meer dan eens, soms tot vervelends toe, op het volgende:

‘Some things in life are bad
They can really make you mad
Other things just make you swear and curse
When you’re chewing on life’s gristle
Don’t grumble, give a whistle
And this’ll help things turn out for the best

And… always look on the bright side of life
Always look on the light side of life…’

(‘Always look on the right side of life’ – Monty Python)

Dank je wel, mama. Ik ben dankbaar voor de jaren die we samen gehad hebben en voor jouw levenslessen. Ik hou van jou… tot de maan en terug!!!!

Dikke kus,
Je oudste dochter