‘Kippenvel!’ ‘Zo puur, zo heftig, zo mooi!’ ‘Indrukwekkend!’ ‘Open, kwetsbaar en eerlijk!’ ‘Je moet hier echt mee verder!’ Zomaar een greep uit de vele mooie complimenten die ik in juli kreeg tijdens mijn eerste lezing op de minibeurs van Lifestyle Centrum GoodBodyBalans te Lelystad. Nooit gedacht dat mijn levensverhaal over borderline, depressie en zelfbeschadiging zoveel emoties zou oproepen en dat ik in staat was om zo ontspannen voor een groep te kunnen staan. De passages uit mijn toekomstige boek, die ik ter verduidelijking voorlas, waren een echte eye-opener en zorgden voor veel gespreksstof met een lach en een traan.

Enkele weken voor mijn eerste lezing nam de spanning ineens gigantisch toe. Allerlei vragen schoten door mijn hoofd: Kan ik dit wel? En wat vertel ik wel en wat niet? Zullen er daadwerkelijk mensen naar mij komen luisteren? Is er überhaupt interesse voor zulke zware onderwerpen? Ook had ik getracht mijn hele leven in tien A4’tjes te proppen om zo een gedetailleerd mogelijk beeld te kunnen scheppen. Bij het voorlezen sloeg mijn verhaal echter helemaal dood en werd het duidelijk dat ik moest kiezen. Het werkte niet om bepaalde gebeurtenissen even snel te noemen en er vervolgens niet meer op terug te komen.

Ik kon dus weer helemaal opnieuw beginnen. Dat deed ik, want diep in mij voelde ik een enorme ‘drive’ om mijn verhaal te vertellen, hoop te geven aan lotgenoten en taboes te doorbreken. Bovendien wilde ik ook naasten van mensen met een psychiatrische achtergrond een kijkje in mijn leven geven. Niet alleen om op deze manier meer begrip te kweken, maar ook om met elkaar tot een betere dialoog te komen. Om dat tot stand te kunnen brengen, realiseerde ik me algauw dat bepaalde passages uit mijn boek daarbij van essentieel belang waren.

De volgende horde betrof mijn presentatie. Op de middelbare school lag ik nachtenlang wakker als ik wist dat ik een spreekbeurt moest houden, bang om voor een volle klas af te gaan en mijn tekst te vergeten. Wilde ik indruk met mijn verhaal maken dan moest ik voor een groep durven staan en me kwetsbaar opstellen. Ik oefende dit met mijn zusje en zwager en kon de eerste keren alleen maar dom giechelen. Ook hield ik nog erg aan mijn geschreven tekst vast. Pas toen ik na de zoveelste keer vrij durfde te praten over de gebeurtenissen uit mijn leven en niet meer in mijn hoofd zat, ging de knop om. Mijn zusje en zwager hingen aan mijn lippen en waren na afloop apetrots op me. Als dit de voorbode was van wat er nog ging komen, dan zat ik helemaal goed. Nu alleen nog de zenuwen in bedwang houden en de tekst niet nog twintig keer doornemen.

Op zondag 9 juli was het dan zo ver. De adrenaline gutste door mijn lijf, maar ik was er klaar voor. Tijdens de minibeurs van Lifestyle Centrum GoodBodyBalans deed ik die dag zelfs twee keer mijn verhaal en beide keren gebeurde er iets ongelofelijks in de zaal. Ik zag mensen huilen, anderen waren zichtbaar diep geraakt en knikten naar me. Er werden vragen gesteld, gesprekken begonnen en dat allemaal omdat ik zo open en kwetsbaar mijn levensverhaal had verteld.

En ik? Ik voelde in eerste instantie alleen maar mijn droge mond en het zweet dat letterlijk in straaltjes van mijn rug liep. Terwijl ik het ene na het andere mooie compliment kreeg, had ik de neiging om achter me te kijken; waren deze prachtige woorden echt voor mij bedoeld? Was mijn verhaal dan echt zo bijzonder? Ook werd ik op een gegeven moment zelfs wat ongemakkelijk van alle aandacht en knuffels. Ik had meer tijd nodig om alle lof te laten landen en er daadwerkelijk van te kunnen genieten.

‘Waar je dit verhaal ook vertelt, iedereen zal luisteren en geraakt worden. Ga er mee door, want velen kunnen hier kracht en lering uithalen,’ zei iemand na afloop tegen me. Ook was het fijn om te horen dat ik een stukje taboe had weten weg te nemen en dat een aantal aanwezigen na mijn lezing nu beter begrepen wat het hebben van een borderline persoonlijkheidsstoornis en een depressie daadwerkelijk inhielden. De passages uit mijn boek hadden daarbij een grote rol gespeeld.

Op deze zondag in juli was er iets magisch gebeurd, iets wat je niet kunt veinzen, plannen of van tevoren afspreken. Het ontstond spontaan in het moment van samenzijn en door alle emoties die loskwamen. Er hoefde niets gezegd te worden; het was duidelijk voelbaar en af te lezen van ieders gezicht. Dat is misschien wel het allergrootste compliment dat ik heb mogen ontvangen.