Anika geeft in samenwerking met Welzijn Lelystad lezing over borderline

Borderline. Je hoort er wel eens wat over, maar wat houdt het nou precies in? En hoe is het om er mee te moeten leven? Ervaringsdeskundige en schrijfster Anika van Hall – Rooke (36) uit Lelystad vertelt hier alles over tijdens haar lezing in de Hanzeborg op 3 oktober. ‘Met de lezing hoop ik het onderwerp “borderline” uit de taboesfeer te halen’, zegt zij.

Sanne Bruinsma

LELYSTAD – Vooroordelen, onbegrip en misplaatste opmerkingen zijn een aantal dingen waar Anika (nog steeds) regelmatig tegenaan loopt. ‘Er is de afgelopen jaren zeker meer openheid gekomen wat betreft psychiatrische ziekten en stoornissen. Je hoort er dingen over in de media en ook bekend Nederland treedt er steeds vaker mee naar buiten. Toch hebben mensen bij lange na nog niet door wat voor gigantische dagelijkse strijd leven met borderline is. Daar kunnen ze zelf natuurlijk niets aan doen. Door een kijkje in “mijn” wereld te geven hoop ik het voor hen net even wat duidelijker te maken.’

Terugkijkend op haar jeugd zijn er een aantal momenten geweest die de borderline getriggerd heeft. ‘Op mijn negende besloten mijn ouders, voor mij totaal onverwachts, te scheiden. Een enorme klap voor mij. Ook was de overgang van de basisschool naar de middelbare school een trigger. Het kleine knusse gebouwtje van ‘t Schrijverke werd ingeruild voor de, voor mij toen, enorm grote en drukke Arcus waar van alles van me verwacht werd. Ik kon hier heel slecht mee omgaan, waardoor ik een hevige vorm van faalangst ontwikkelde, wat gaandeweg depressie met zich mee bracht.’

Tijdens haar laatste jaar op het vwo ging ze in razend tempo achteruit. ‘Woedeaanvallen, huilbuien, mijzelf slaan en schoppen en uiteindelijk mijzelf snijden. De pijn die ik door het snijden lichamelijk voelde, gaf mijn geest rust. Ik voelde even wat anders dan die constante zware druk van altijd maar perfect moeten zijn.’

Haar eindexamen heeft ze ondanks de hevige aanvallen en zelfs aanwezigheid van suïcidale gedachtes toch gehaald. ‘Mijn ouders, zusje en docenten hebben mij hier enorm bij gesteund. Ook in de zware periode die hierop volgde, weken zij niet van mijn zijde.’

Na de bijna onmogelijk strijd van het behalen van haar diploma was Anika in de zomer van 2001 letterlijk en figuurlijk op. ‘Ik kon de zwaar depressieve gevoelens en gedachtes niet meer aan. Na onderzoek bleek dat ik borderline had en werd ik voor dertien maanden opgenomen in een kliniek.’

Een moeilijke, maar zeker ook zinvolle tijd waarin zij met vallen en opstaan leerde omgaan met de persoonlijkheidsstoornis. ‘Het gaat nu gelukkig een stuk beter dan vroeger. In 2012 heb ik afscheid genomen van mijn deeltijdtherapie, waar ik in de jaren na mijn klinische opname ontzettend veel heb geleerd. Vervolgens heb ik nog vier jaar individuele therapie gehad. Momenteel zie ik mijn GGZ-POH op ambulante basis.

Toch worstelt Anika nog elke dag met haar borderline ondanks dat ze geleerd heeft er zo goed mogelijk mee om te gaan. ‘Het blijft bijvoorbeeld een uitdaging om niet hele dagen in mijn bed te blijven liggen. Structuur en regelmaat zijn daarbij erg belangrijk, evenals wekelijks sporten om al mijn emoties gezond te kunnen reguleren. Goeie dagen, waarop ik energie voor tien heb, worden afgewisseld met sombere dagen waarin ik me ellendig en overbodig voel. Dan kost het me heel veel energie om daar weer uit te komen. Een betaalde baan zit er daardoor echt niet in en daar heb ik inmiddels vrede mee.’

Gelukkig helpt schrijven Anika enorm met het verzetten van haar gedachtes, ook al ligt de faalangst altijd op de loer en zitten er periodes bij waarin er niks uit haar pen komt. ‘Toch is schrijven altijd erg belangrijk voor mij geweest. Van 2013 tot 2016 was ik actief voor het tijdschrift Mijn Geheim. De levensverhalen die ik voor hen heb geschreven zijn nog steeds op mijn website terug te lezen. Op dit moment schrijf ik als vrijwilligster voor Stichting Borderline en daarnaast blog ik regelmatig over de “making of” van mijn boek en mijn leven met borderline.’

Het boek, waarin ze de lezer meeneemt in haar strijd, is een belangrijk onderdeel van de lezingen waarmee Anika vorig jaar is gestart. ‘Ik geef mijzelf enorm bloot in zowel mijn boek als tijdens de lezingen. Iets waar ik in het begin moeite meehad, omdat ik bang was voor meningen en oordelen. Toch ben ik mij ervan bewust dat die “totale openheid” nodig is. Pas dan kan ik mensen met een persoonlijkheidsstoornis, en hun omgeving, echt helpen.’

Want ook voor hen is er hoop en licht aan het einde van de tunnel. ‘Heel lang heb ik geen toekomstvisie gehad omdat ik simpelweg dacht dat er geen toekomst was. Met mijn boek en lezingen hoop ik duidelijk te maken dat er echt betere tijden volgen als je hard aan jezelf blijft werken. Dat je zeker wel een tevreden leven kan lijden met een persoonlijkheidsstoornis. Je moet alleen leren hoe.’

Op 3 oktober van 19.30 uur tot 21.30 uur geeft Anika in samenwerking met Welzijn Lelystad haar lezing in de Hanzeborg. ‘Iedereen is welkom. Er is ruimte voor 100 man, dus plek genoeg’, lacht ze. ‘Ik heb nog nooit eerder in zo’n grote zaal gestaan en het zou geweldig zijn om hem vol te krijgen. Ik wil iedereen die geïnteresseerd is in het onderwerp daarom graag uitnodigen. Het maakt niet uit of je zelf of iemand uit je omgeving aan een persoonlijkheidsstoornis lijdt of dat je er gewoon meer over wil weten. Mijn grootste doel is hoop bieden en het taboe rondom borderline, depressie en zelfbeschadiging wegnemen en daar kan ik alle hulp bij gebruiken’, besluit ze.

De lezing bijwonen kan door een mailtje te sturen voor 30 september naar informelezorg@welzijnlelystad.nl Vermeld in de mail het onderwerp en het aantal personen waarmee u de lezing komt bijwonen.

UPDATE 1 oktober: Het is niet meer mogelijk om je aan te melden.