Mijn hart bonkt in mijn keel en ik heb klamme handen. Zo dadelijk word ik naar voren geroepen, terwijl er zo’n honderd mensen in de zaal op me zitten te wachten. De spanning neemt toe. Iedereen is gekomen om mijn verhaal te horen. Dat geeft een enorme boost. Terwijl de zenuwen door mijn lijf gieren, voel ik aan alles dat ik er klaar voor ben. Klaar om mijn moment te pakken, mijn verhaal te doen, hoop te bieden en mijn opgedane kennis te delen met het publiek. Dit is wat ik wil en wat ik in de toekomst wil blijven doen. Ik adem nog een keertje goed in en uit, hoor dan mijn naam door de microfoon en loop onder groot applaus naar het podium toe. Er is geen weg meer terug. Mijn benen voelen zwaar, ik tril zelfs een beetje, maar ik ben vastberaden. Mijn verhaal moet verteld worden.

In juni hield ik mijn eerste besloten lezing over mijn leven met borderline, depressie en zelfbeschadiging aan een aantal vrijwilligers van Stichting Welzijn Lelystad. Dat was een succes en voor mijn begeleider binnen Welzijn Lelystad een reden om nog een lezing te organiseren, maar dan eentje die voor iedereen toegankelijk zou zijn en groter van opzet. Ik keek er erg naar uit, ondanks dat ik het heel spannend vond. Stel dat er nou gewoon 30 tot 50 mensen zouden komen. Dat zou toch geweldig zijn?! In gedachten zag ik mezelf al in een redelijk gevulde zaal staan en mijn verhaal doen.

Toen ik bekend mocht maken dat op woensdagavond 3 oktober mijn eerste openbare lezing in de Hanzeborg zou plaatsvinden, begon ik met een ‘media-offensief’. Zowel op Facebook, Instagram als Twitter plaatste ik verschillende berichtjes en hoopte daarmee zoveel mogelijk mensen te bereiken. Ook stuurde ik naar familie, vrienden en kennissen een persoonlijke uitnodiging. Daar werd erg leuk op gereageerd en dus waren de eerste 14 aanmeldingen een feit. Een mooi begin, vond ik zelf.

Stichting Borderline, waar ik al een aantal jaren vrijwilliger bij ben, besloot een aantal van mijn berichten op social media te delen, evenals Stichting Welzijn Lelystad en dat leverde weer wat nieuwe geïnteresseerden op. Ik bleef updates plaatsen en vervolgens stond ik paginagroot met een interview in de FlevoPost. Vanaf toen ging alles in een stroomversnelling. Waren er eerst nog 49 aanmeldingen, een paar dagen later stond de teller al op 83 en uiteindelijk tikten we zelfs de 100 aan. Ik wist niet wat me overkwam, maar de adrenaline gutste door mijn lichaam. Wat was dit gaaf. En wat was er blijkbaar veel behoefte aan een lezing over zulke heftige en vooral taboe-achtige onderwerpen. Ik hoopte dat ik de verwachtingen waar kon maken en begon aan de laatste voorbereidingen. Ik wilde echt knallen.

P1050713En toen was het zover. Hoewel ik best zenuwachtig was, voelde ik vooral de drang om alles van mezelf te geven en mijn lezing tot een succes te maken. De eerste paar minuten waren wellicht wat wankel, maar al snel durfde ik de bomvolle zaal rond te kijken terwijl ik mijn levensverhaal zonder haperingen deelde met mijn publiek. Hoe kwam ik aan de diagnose depressie en later borderline? Waarom beschadigde ik mezelf en zag ik zelfmoord als enige uitweg? Welke therapieën volgde ik in achttien jaar tijd en hoe ben ik er weer bovenop gekomen? Hoe sta ik nu in het leven en hoe heb ik leren omgaan met mijn beperkingen? Zomaar een greep uit de vele onderwerpen die ik deze avond besprak. Mijn boekpassages gaven de toehoorders nog meer inzicht in mijn doen en laten.

Na de pauze was er ruimte voor vragen en ook heb ik nog diverse mensen na afloop ter woord gestaan. Veel schrijnende verhalen, waarin de GGZ onvoldoende hulp biedt en mensen wanhopig laat spartelen. Ook is er veel door het kabinet wegbezuinigd en dat terwijl de nood bij velen zo hoog is. Onbegrijpelijk vind ik dat. Het aantal ‘verwarde’ personen op straat blijft maar toenemen. Maar waar moet je heen als je nergens meer terecht kunt?

De vele mooie woorden en complimenten die ik heb mogen ontvangen op mijn lezing hebben me ontroerd. Mede door mijn openheid en kwetsbaarheid heb ik mensen weten te raken. Ik hoop dat mijn levensverhaal een beetje licht aan het einde van de tunnel heeft kunnen geven. Leven met borderline en depressie kan soms heel zwaar zijn, maar is niet onmogelijk. Ik ga door met mijn missie om zoveel mogelijk mensen te bereiken, hoop te bieden en het taboe op psychiatrische ziektes weg te nemen. Mijn boek is in de maak en ik heb nog veel meer ideeën. Het is tijd om een stukje terug te geven aan de maatschappij.