Ik heb het plezier in het schrijven van mijn boek terug! Ja, je leest het goed. Eindelijk heb ik er weer plezier in. De afgelopen jaren heb ik met zoveel zaken geworsteld. Wie ben ik? Wat wil ik vertellen? En op welke manier? Wat werkt wel en wat vooral niet? Waarom moet mijn boek er per se komen? Zit er überhaupt iemand op mijn levensverhaal te wachten? En wat wordt dan mijn boodschap? Ik las stapels boeken van andere (succesvolle) auteurs om antwoorden op al deze vragen te krijgen. Het bezorgde me nachtmerries, want ik vond ze niet, hoe hard ik ook mijn best deed…

Iedere schrijver heeft z’n eigen blauwdruk en in mijn zoektocht was ik daar compleet aan voorbij gegaan. Dat ik wel degelijk een eigen stijl had met de daarbij behorende wensen, idealen en aandachtspunten. Dit werd me vooral heel duidelijk toen ik tijdens enkele lezingen over mijn leven met borderline, depressie en zelfbeschadiging zoveel complimenten kreeg op de boekpassages die ik voorlas. ‘Helemaal Anika, zoals jij dat alleen kan.’ ‘Jouw verhaal komt keihard binnen en raakt me.’ ‘Ik wil meer lezen.’ ‘Het is een absolute must dat jouw boek er komt.’ Hoeveel meer complimenten heb ik nog nodig om te geloven in mezelf? Om te geloven dat er ook in mijn manier van schrijven potentie zit? En daar dan ook 300 procent achter durf te staan?

Iedere schrijver droomt stiekem van een bestseller, maar ik ben al tevreden als ik slechts één iemand echt kan helpen met mijn verhaal. Naast meer openheid over psychiatrische ziekten en het wegnemen van schaamte en taboe is dat mijn grootste drijfveer. Mijn boek hoeft geen literair hoogstandje te worden met ingewikkelde zinnen en allerlei dubbele bodems. Ik schrijf rauw, oprecht, vol emotie en zonder poespas. Dat is wie ik ben en wat ik te bieden heb. Like it or not.

En zo wordt het schrijven van mijn manuscript opeens een stuk leuker. Wat word ik daar blij van. De weerzin die ik zo lang voelde, heeft plaatsgemaakt voor plezier. Ik begin me steeds vrijer te voelen en durf zelfs soms te experimenteren. Aan de andere kant realiseer ik me ook heel goed dat vergelijkingen maken met anderen een valkuil blijft. Eentje waar ik zo weer in kan donderen als ik minder goed in mijn vel zit. Maar nu overheerst het goede gevoel en ik hoop dat ik daarmee de komende tijd veel schrijfkilometers kan maken.

Ja, ik kom er wel. Misschien langzamer en via een andere weg als andere schrijvers, maar uiteindelijk zal ook mijn eindstreep in zicht komen. Daar zet ik op in.